Hoogeveen, 7 oktober 2025 - Op donderdag 16 oktober 2025 komt Jakop Ahlbom Company terug naar De Tamboer met de nieuwe voorstelling We Don’t Live Here Anymore.
Twee stellen raken verstrikt in een web van verlangen, schuld en bedrog. Wat blijft er verborgen tussen geliefden en vrienden? Met een unieke mix van fysiek theater en voice-over dialogen wordt het innerlijke gevoelsleven van de personages op unieke wijze verbeeld in de kenmerkende fysieke bewegingstaal van Jakop Ahlbom Company. Een indringende en poëtische voorstelling; een confronterend en meeslepend theaterstuk. Met Silke Hundertmark, Renato Bertolino, Gwen Langenberg en Reinier Schimmel. Kaarten zijn verkrijgbaar via: https://detamboer.nl/programma/jakop-ahlbom-company-we-dont-live-here-anymore-2025
Inleiding
Voorafgaand aan deze voorstelling kan het publiek een inleiding bijwonen. Tijdens de inleiding krijgt het publiek achtergrondinformatie over de voorstelling. Dit unieke inkijkje is een echte aanrader. Toegang is 5,-. Er is beperkt plaats, dus reserveer bij aankoop van een theatertickets meteen een plek voor deze inleiding.
Recensies
“Regisseur Jakop Ahlbom ruilt fysiek tumult in voor soberheid” – Het Financieele Dagblad
“Deze filmische voorstelling geeft het thema overspel een nieuwe dimensie” – Theaterkrant
“Jakop Ahlbom laat het onuitgesprokene, het gevoel dat je niet precies onder woorden kunt brengen, via beweging spreken” – NPO
“Relatiedrama en vechtspektakel” – De Groene Amsterdammer
Interview met Jakop Ahlbom
“Words deceive, bodies reveal.” Met die ondertitel vat Jakop Ahlbom de sfeer van We Don’t Live Here Anymore samen: de spanning tussen wat mensen zeggen en wat hun lichaam verraadt. “Met woorden kun je liegen, maar je lichaam vertelt altijd de waarheid,” zegt Ahlbom. In deze nieuwe voorstelling onderzoekt hij hoe verlangen, schuld en bedrog hun uitwerking hebben op de vier personages, en hoe woorden en lichamen samen een verhaal vertellen. In dit interview vertelt hij over zijn keuzes en wat hij met de voorstelling wil overbrengen.
Interview met tekstschrijver Marijke Schermer
Marijke Schermer is roman- en toneelschrijver en schreef voor We Don’t Live Here Anymore de tekst die als voice-over door de voorstelling loopt. Daarmee geeft ze woorden aan wat Jakop Ahlbom in beweging vertelt. In dit interview vertelt Schermer meer over deze samenwerking.
Wat spreekt jou aan in de stijl van Jakop Ahlbom?
“Zijn voorstellingen, zoals Knock-out en Horror, zijn indrukwekkend door de actie en de trucs. Maar in elke voorstelling van hem zit altijd een typische Jakop-sfeer: iets dromerigs, tijdloos, melancholiek ook, een wereld die lijkt op de echte maar tegelijk een eigen universum vormt. Het is moeilijk te beschrijven, maar het is herkenbaar in al zijn werk.
De voorstellingen waar ik met hem samenwerk, zoals deze maar ook De Architect in 2008, wijken wat meer af van zijn gebruikelijke stijl omdat ze tekst bevatten. Maar zelfs dan doet hij dingen die andere regisseurs nooit zouden doen. Zo vroeg hij mij bij de Architect een scène te schrijven waarin iemand haar hart eruit snijdt. Toen ik vroeg: ‘Bedoel je écht haar hart eruit snijden?’, antwoordde hij alleen maar: ‘Ja, echt.’ Hij doet dingen die over het algemeen op het toneel onmogelijk lijken en dat maakt zijn werk zo bijzonder en spannend om aan mee te werken.”
Hoe verliep jullie samenwerking bij We Don’t Live Here Anymore?
“Jakop had een onderzoeksvoorstelling gemaakt waarin hij dialogen uit een film gebruikte. Hij had mij uitgenodigd om daarnaar te komen kijken. Wat me daar fascineerde, is dat de tekst niet volledig realistisch wordt ingezet. Door het contrast tussen de naturalistisch ingesproken dialoog en de abstracte bewegingen ontstaan er twee lagen. Die werken samen en vertellen iets over de subtekst, wat ik heel interessant vind. Ik had meteen het gevoel dat ik begreep waar hij naar zocht: een dubbele laag waarin tekst en lichaam samen iets vertellen.
Met die onderzoeksvoorstelling en het filmmateriaal als basis bespraken we wat belangrijk was. Omdat de tekst als voice-over werd gebruikt, moesten we goed zoeken naar de juiste toon: niet te theatraal, maar ook niet te neutraal. De stemmen van de vier personages moesten herkenbaar en van elkaar te onderscheiden zijn, juist omdat je niet ziet wie er spreekt. Vervolgens schreef ik scènes en deelde die in een vroeg stadium. Omdat de tekst op tape werd vastgelegd, moesten we heel precies afstemmen. Je kunt niet later zeggen: we veranderen dit nog even. Dat maakte het proces intensief, maar vooral erg interessant.
Wat de samenwerking extra waardevol maakte, was dat Jakop en ik zo verschillend denken: ik in taal en hij in beweging. We gebruiken heel andere middelen, maar waarderen dat juist enorm bij elkaar. Over de inhoud, de relaties, en de emoties begrijpen we elkaar juist goed. Dat maakt deze samenwerking voor mij heel inspirerend.”
Relaties en overspel staan centraal in deze voorstelling. Wat sprak jou daarin aan?
Ik schrijf bijna altijd over relaties en hoe dat moet of hoe ze misgaan, ik vind dat een eindeloze bron van ideeën. En voor deze voorstelling kozen we de grondzetting: twee koppels die vastzitten: huizen, kinderen, geschiedenis, routines en waarbij overspel het centrale thema is. We wilden dit thema niet plat behandelen, maar onderzoeken: waarom doet iemand dat eigenlijk? De een is gelukkig is zijn relatie maar zoekt avontuur, de ander is eenzaam en wil echt iets voelen.
Om dit thema verder op te rekken, besloten we de twee vrouwen die elkaar het langst kennen en vriendinnen zijn de belangrijkste personages te maken. Daardoor gaat het niet alleen over liefdesrelaties, maar ook over verraad binnen een vriendschap.”
Wat is de meerwaarde van tekst in deze voorstelling?
“Zonder tekst kun je dit verhaal volgens mij niet vertellen. Het gaat juist over hoe mensen met elkaar praten, maar ook over wat ze verzwijgen of verbergen. En over hoe ernstig dat kan zijn. Het gaat ook over dubbelheid: het een zeggen en het ander voelen. Dat zijn dingen die je niet op die manier kunt vertellen zonder tekst.”
Wat hoop je dat het publiek meeneemt?
“Ik vind het leuk als mensen over het onderwerp in gesprek gaan. Dat ze nadenken en praten over loyaliteit en de sympathie die ze voelen voor de personages. Het onderwerp kan interessante gesprekken opleveren en zegt ook altijd iets over jezelf. Het is mooi als het publiek het gesprek na de voorstelling voortzet en het eigen perspectief deelt.”
Foto: Rahi Rezvani
Reactie plaatsen
Reacties